"Sit and Wait"

Zo… Daar gaan we weer! Waar waren we gebleven?!! Het gesprek met Comfort!! We hebben geweldig nieuws maar ook was het even heel verontrustend en lastig om vele redenen. Even een stukje achtergrond. Comfort is een van de studenten die het langst bij ons is. Een meisje met pit en een mooie eigen wil. Dat heet in de Ghanese volksmond “lastig”! Wij, van het Nederlandse bestuur, vinden haar temperament prachtig…. dat is dus wel eens verwarrend binnen beide besturen! Haha! Maar ja, een discussie en meningsverschillen mogen er zijn. Ze zit in haar laatste jaar en gaat examen doen in December. Het mooie nieuws is dat ze zwanger is…. en het lastige nieuws is dat ze zwanger is! Want…. dat gaat tegen ons beleid in. We ondersteunen jonge mensen, die hun educatieve carrière voor zich hebben. En Comfort gaat eind december/ begin januari bevallen. We hebben, als stok achter de deur, als beleid dat als je zwanger wordt TiU je niet langer ondersteunt. Maar dit gaat tegen onze gevoelens in! Moeten we niet juist een zwangere jonge vrouw helpen om haar studie af te ronden?! Juist u het financieel zo hard nodig is en het beter is als ze geen dure leningen gaat afsluiten?! Er staan nog zoveel kosten op hun te wachten. Gelukkig erkend de vader van het kindje de zwangerschap en zijn ze van plan te trouwen als Comfort klaar is met school. De timing is op zich heel prima. Als het goed is is ze net klaar met haar examens, vroeggeboortes daargelaten. Het feit dat ze ongehuwd zwanger is, is voor ons Ghanese bestuur heel moeilijk. Voor ons Nederlandse bestuur minder erg! Maar waar we wel heel alert op zijn is dat we willen dat ze haar studie afmaakt. We hebben 8 jaar in haar geïnvesteerd, zowel emotioneel als financieel. Niet te vergeten hebben ook onze sponsors 8 jaar in haar geïnvesteerd!!! Dat willen wij wel graag met haar afmaken. Maar dat wil Comfort zelf ook heel erg graag. Ik heb een mooi gesprek met haar gehad. Ze vertelde me dat de hele situatie haar heel erg spijt, maar dat ze ook heel erg blij is met de baby. En dat is precies zoals ik het ook voel, zoals het Nederlandse bestuur het ook voelt. We krijgen het eerste Trust in Unity babytje. Wat geweldig!!! Nu is het aan Comfort om hard te werken, haar studie te halen, zodat ze zichzelf daarna op de baby kan focussen en daarna een baan kan gaan zoeken! Over het algemeen zijn we dus heel erg blij!!! En hadden we bij de Hema al allerlei leuke kleinigheidjes voor de baby meegenomen. Dit is het eerste Ghanese kindje met een oranje T-shirt met Jip erop!!

Maandag hadden we met Emmanuel afgesproken om naar de school van Edith te gaan. Edith is onze jongste student van 13 jaar oud! En zit op de Rooms Katholieke basisschool (JHS) van Nzema Kumasi, genaamd Holy Cross. We komen al jaren op deze school en het voelt heerlijk om daar weer rond te lopen. We vertrokken op tijd maar kwamen in een enorme file terecht. Waarschijnlijk heb ik al verteld dat ik zelf rijd deze keer, echt geweldig. Maar nu stonden we dus stil. Helemaal stil….. Ik zag wat auto’s keren en afslaan. Wat ben ik dan blij met de skills van mijn papa die me altijd heeft geleerd om in kaarten te denken. Ik zag voor me hoe we ongeveer moesten rijden en bedacht dat als ik achter die auto’s aan zou rijden ik op een zijweg uit zou kunnen komen. Om zo onze weg te vervolgen. Emmanuel is altijd heel erg op tijd…. heel erg fijn, maar nu zouden wij wel erg Ghanees te laat komen. Daar baalde ik van. Als je in Kumasi van de grote weg afwijkt dan kom je op zandwegen terecht. En door de hevige regen, het niet restaureren en daarna nog meer regen kom je dan weleens voor hele bijzondere taferelen te staan. Dan rijdt je bijvoorbeeld meters lang aan de verkeerde kant van de weg, omdat rechts absoluut onbegaanbaar is. Of hangt de auto vervaarlijk scheef!! Maar ik zag grote, sjieke auto’s die wijk in rijden en dacht; dat kunnen wij ook! Met een terreinwagen hadden we de knalpijp waarschijnlijk minder vaak over de grond horen schrapen maar buiten dat ging het geweldig, én kwamen we een stuk verderop, zonder file, de weg weer op! Jippie!! Even voor de zekerheid vragen naar de weg en zo kwamen we nog redelijk op tijd aan! Heerlijk!!

Op scholen moet je eerst altijd het schoolhoofd zoeken, je missie uitleggen en dan permissie vragen onze student te zien. Dus vandaag ook! En we mochten Edith zien. My God, wat was ze gegroeid! In een jaar tijd, komt ze ineens heel dicht bij mijn lengte! Een glimlach van oor tot oor bij ons allemaal!! Nog even snel foto’s maken, horen hoe het met haar is en vertellen dat we zaterdag een feest hebben waar we haar graag voor uitnodigen!! Wat een beloning… Als mensen zeggen dat ze het werk voor een stichting belangeloos doen, dan geloof ik ze nooit. Natuurlijk krijgen we geen geld, het kóst ons zelfs geld om in het bestuur van Trust in Unity te zitten. Maar de glimlachen en de liefde die we ontvangen van onze studenten, die zijn zo ontzettend waardevol. En ik zou liegen als ik zei dat het me daar niet om ging. Alles wat we doen, alles wat ik doe is met een glimlach van Edith, of een berichtje van Theresa 1000 maal terugbetaald. Natuurlijk doe ik dit werk niet belangeloos. Natuurlijk verwacht ik geen eeuwige dankbaarheid terug voor wat ik doe. Ik geef omdat ik wil geven, niet om terug te ontvangen. Maar wat we ontvangen, tijdens deze reis, en door het jaar heen is zo waardevol. Daar wordt mijn hart helemaal warm van als ik de auto weer instap!
Alsof het nog niet warm genoeg is ;-) Haha! Want het is heel erg heet! Bijna iedere avond regent het pijpenstelen. En dat maakt de ochtenden wat koeler! Dat is heerlijk! Maar zo gauw de zon doorbreekt is het kneiterheet!
Die middag zijn we even gaan afkoelen bij het zwembad. Maria Pilar is aan de beterende hand maar besluit nog even een zwembad over te slaan en te gaan rusten in het hotel.
’s Avonds komen Kwarteng en Bernard vergaderen over het financieel gedeelte. We zijn heel erg blij met Gunther, hij brengt structuur aan in ons budget/ begroting en betalingssysteem! En dat betekend dat we wat zaken anders aan gaan pakken! Daar is het Ghanese bestuur het helemaal mee eens! Altijd fijn. Alleen is het ook een behoorlijke uitdaging. Kwarteng gaat snel reageren op de mail van Gunther. Deze hebben we uitvoerig besproken! Ik ben benieuwd hoe dit proces verder verloopt. Ik heb er zeker vertrouwen in.

Omdat het financieel niet heel goed gaat met de stichting, er moet meeregeer geld binnen komen, moeten we ook keuzes gaan maken in wat we gaan betalen aan de studenten. Op dit moment betalen we alles. Straks wordt dat anders en we willen vooral dat ouders en studenten zelf mee gaan denken over het geld, de kosten en wat er nodig is. Ook dit is een verandering die we komende zaterdag met de kinderen en ouders gaan bespreken!

Op dinsdag nemen we een rustdag.

Woensdag zijn we naar Old Tafo gereden. Daar ben ik 10 jaar geleden begonnen! Op een school die opgericht is door Margreet Engels en haar man Albert. De school bestaat 20 jaar. En dus kwamen er heel veel mensen voor de viering naar de school, als ook een groep van zo’n 20 blanke mensen (Obruni’s) waaronder de zoon en kleinzoon van Margreet! We zaten daar tussen deze blanke delegatie en het was een mooie viering. Fedde vond de aandacht geweldig en overweldigend. We zijn halverwege weer gegaan. Na de dans en muziek. Er zouden vele dominees gaan praten over de historie en de toekomst. Dat was voor Fedde net even iets te veel. In de brandende zon, onder een tent, netjes blijven zitten. Dat gaat wel eventjes maar geen 4 uur. In Ghana is een hoop “sit and wait”. De wachtrij bij de Efteling is allang geen issue meer! Dus we hebben onszelf netjes afgemeld en zijn stilletjes gegaan. Ik vond het heel erg leuk om alle mensen weer terug te zien. De meeste leraren waren weg, maar een gedeelte kende ik nog. Ik was er al lang niet meer geweest! “Mijn oude” huis en slaapkamer even gezien. De smok-lucht van het autokerkhof/ autogarages, de files om Old Tafo in te komen, de watchingman die altijd zo lief was. Allemaal herinneringen aan een bijzondere tijd 10 jaar geleden!! Toen ik verlieft begon te worden op Ghana! Samen met Bernard zijn we toen gaan lunchen en zwemmen in een hele andere wereld, Golden Tulip. Waar een lunch Nederlandse prijzen heeft! Maar het personeel niets kost, want ze lopen er met 5 man rond terwijl er maar 1 tafel zit! Haha!!
Vandaag is het donderdag en het was geweldig. Maar dat bewaar ik voor een volgende keer. Een hoop “sit and wait”, een hoop verkeer en een hele hoop knuffels, glimlachen en trotse gevoelens. Wat hebben we toch een prachtige stichting met z'n allen!!

Veel liefs, vanuit het Presbyteriaanse Guesthouse in Adum Kumasi. Waar een mooi kindje inmiddels ligt te slapen en naar eigen zeggen ging dromen over Nederland. Hij vroeg waar België dan ligt en of Spanje, waar Sinterklaas woont, nu dichterbij ons is of dichterbij Nederland. Vragen van een wereldreiziger! Xxx Femke.