Spannende verhalen!

En toen zat ik weer thuis op de bank… Wat een overgang! Ik houd enorm van de herfst, dat het frisser is neem ik voor lief! Het is fijn om Vincent, Sieske en al onze andere lieve mensen hier in Nederland weer te zien. En toch…. we laten ook weer een hoop lieve mensen achter. Thank God voor Whatsapp, Facebook en Instagram!!

Toen we dinsdag thuis kwamen stonden Jan, Vincent en Sieske ons op te wachten. Op het vliegveld, een dag eerder hadden we afgesproken met Jennifer, een van onze studenten die helaas niet op het feest kon zijn! Ze heeft deze komende 2 weken praktijk en had zaterdag een belangrijke schooldag! En…. school gaat voor!!! Natuurlijk! Maandagavond was ze na haar praktijk/ stage naar ons toe gekomen en hebben we even bijgekletst en een filmpje gemaakt voor haar sponsor Margot. Want dat is natuurlijk ook mogelijk. We hebben 2 studenten met een persoonlijke sponsor! Wil jij dit ook, samen met je gezin, alleen, collega’s of klas dan kan dat natuurlijk! Neem dan even contact met ons op!
Het was heel fijn Jennifer nog te zien voor we weg vlogen! Bernard en Kwarteng waren onze leen-auto komen ophalen. Dus die konden we ook nog even knuffelen! En dan op reis!
Op woensdag heb ik eerst mijn bril recht laten zetten… want nu we thuis zijn kan ik ook het spannende verhaal van onze reis vertellen… Want zoals ik al schreef vanuit het Mole Parc: “De gids ging zitten en ik was een klein beetje teleurgesteld, met name voor Fedde, dat we terug naar het hotel gingen. De tijd was bijna om. Maar toen kwam de bus met studenten ook voor ons rijden en gingen we met z’n allen met een vaart een ander klein paadje in. Er was een olifant gespot en we reden er nu naartoe. Op een open plek stapten we uit en we gingen op pad. Ik droeg Fedde en dacht in de verte een olifant te gaan zien. Maar op nog geen 10 meter afstand stond een ontzettend groot, majestueus en prachtig mannetje. Het was een spannende ontmoeting waar we het nog veel over hebben gehad!” Wat ik niet vertelde was het volgende: Het meisje, dat ons de regels en wat info over het Mole park vertelde, had ons meegedeeld niet dichterbij dan 30 meter te komen. Zoals ik net schreef waren wij op 10 meter afstand. Tussen ons lag een laag plasje water. Wij stonden achter de gidsen te kijken. Ik dacht in eerste instantie ergens in de verte een olifant te gaan zien. Ik overdrijf nogal eens maar 30 meter was toch best ver weg, dacht ik. Maar ineens kwam er dus uit de bossen een enorme, majestueuze olifant aanlopen. Met flinke pas. Ik stond recht achter de gidsen met Fedde in mijn armen. Achter ons stond een grote groep studenten. Deze waren erg druk, maakten foto’s en waren luidruchtig. De olifant raakte geagiteerd. Hij begon met zijn enorme oren te flapperen. Kwam dichterbij en de studenten werden drukker en drukker. De olifant werd steeds onrustiger, zwiepte met zijn oren en slurf en opeens begon hij te toeteren, alle studenten renden gillend weg en liepen hierbij Maria Pilar omver. De olifant maakte aanstalten onze groep in te rennen. Op dat moment begonnen de gidsen te roepen, “go back, go back, go back”… Ik bedacht me geen seconden en kon alleen nog bedenken dat ik Fedde in veiligheid moest brengen. Ik stond achter een gids en naast een dikke boom en in een seconde wist ik, áls die olifant gaat rennen dan moet ik uit zijn weg zijn, dus ik dook achter die boom in de bosjes. Uit zijn weg. De olifant hield in en had de grootste groep weggejaagd. Hij werd rustiger en de gidsen zeiden dat we terugvonden komen. Hij toeterde nog een keer luid en maakte weer aanstalten de onze kant op te stormen. Dit was mijn teken om naar het huisje te gaan en Fedde naar boven te brengen. Op dat moment stroomde de adrenaline door onze aderen. Ik had alleen aan Fedde gedacht, ons in veiligheid brengen. Ik wist niet waar Maria Pilar, Mea of Bernard waren. Mijn prioriteit was hem uit de weg van de olifant te halen. Mea dacht aan ons en had zich over ons heen gebogen. Maria Pilar heeft de olifant niet gezien maar zag mij omdraaien en wist toen, dit gaat fout, en werd daarna omver gelopen door de drukke studenten. Wat een beleving. We hebben er veel over gesproken. We waren in zijn territorium… we hadden nooit met zo’n grote groep zo dichtbij mogen komen. De gids vertelde dat dit het rustige mannetje was, hij had dit nooit verwacht. Maar het blijven wilde dieren en als hij zich bedreigt voelt dan onderneemt hij actie… Elk uur kwam er ergens een blauwe plek bij, mijn bril had een flinke tik gehad. Ik had een blauwe rand op mijn kaak staan en een flinke bult en schaafwond boven mijn oog. Dagen later trof Maria Pilar nog ergens anders een blauwe plek aan! Allemaal “littekens” van onze ontmoeting met onze olifant. Littekens vind ik trouwens geweldig…. klinkt vreemd, ik weet het. Maar zowel psychologisch als fysiek vind ik ze mooi. Het zijn de momenten waarop wij sterker waren dan datgene dat ons probeerde te schaden. In dit geval niet de olifant maar de bosjes die ik in gerend was. Oja… Fedde had helemaal niks! Geen krasje, geen schrammetje en zelfs geen paniek. Ik was rustig gebleven en niet in paniek weggevlucht. Weloverwogen en rustig had ik de beste plek gekozen om ons veiligheid te geven. Hij had geen idee van de paniek. Pas achteraf, toen Fedde een filmpje lag te kijken op onze hotel kamer, na dat we alweer uren terug waren, gezwommen hadden en gelachen, pas toen kwamen de tranen en de angst over wat er hád kunnen gebeuren. Over wat er was gebeurd als de olifant wél door gestormd was. Ik wist ook dat tikdan rustig in de bosjes was gebleven, tot het donker was geworden om dan naar het hotel terug te gaan. Ik wist 100% zeker, we hadden het gehaald. Maar het was niet goed afgelopen voor de groep waar hij op ingelopen was. Een diepe zucht… all is well..
Mea ging later terug naar de het gidsen gebouw en zij waren er nog over aan het praten, het was al een dikke week geleden dat er olifanten waren gezien, dat er überhaupt apen waren gezien! En wij werden getrakteerd op een bavianen ontvangst in de ochtend, een grote olifant tijdens onze safari. En later die dag op een kudde olifanten met jongen onder ons hotel in de enorme vijver/ waterplaats. Vanaf ons hotel, hoog boven deze waterplaats hadden we mooi uitzicht, op deze olifanten groep, een krokodil en allerlei soorten apen. Allen waren al meer dan een week niet gezien!! Bofkonten zijn we hahaha!
Die middag zat Fedde nog even buiten te spelen met een puzzel. Tegen de avond kwamen de bavianen terug. Met onze olifant-ontmoeting nog in iedere vezel van ons lijf riepen we Fedde naar binnen. En lieten de puzzel buiten. Stom natuurlijk want nu wilde er 1 baviaan met de plastic zak van de puzzel vandoor gaan. Al snel kwam er iemand van het hotel aanrennen met een stok en joeg de aap weg. Fedde was erg verbaasd dat de aap met zijn puzzel wilde spelen! Hij vertelde me dat hij graag terug wilde naar Ghana, maar dan niet naar de olifant! Lieverdje!
De volgende ochtend, na een nacht goed slapen, zijn we weer teug gereden naar Kumasi. Met een mooi verhaal rijker! Voor we weg liepen zagen we onder in de waterplaats nog 1 olifant uit de bossen opdoemen! Wij gaan er even vanuit dat het “onze” olifant was, die nog even dag kwam zeggen! Mekwaba, zoals ze in Ghana zeggen, ik ga en kom.

Terug in Nederland, met een herstelde bril en mooie verhalen! Volgende week zaterdag hebben we onze Nederlandse bestuursvergadering. Waarin we Gunther onze verhalen zullen vertellen! De verhalen die wat meer toelichting nodig hebben. Waarin we ook het loterij-cadeau voor onze winnaar Mevrouw Hoffmann klaar zullen maken!! Houd onze Facebook pagina in de gaten voor foto’s en nieuwtjes!!

Wil je meer weten over het ondersteunen van 1 student?! Of een maandelijkse donatie doen?! Neem dan contact met ons op! info@trustinunity.com!
En lieve Diaconie Waalwijk, wij gaan heel erg graag op jullie uitnodiging in om binnenkort onze verhalen te komen vertellen! We horen graag wanneer het jullie uitkomt!

Lieve allemaal, dit is de laatste blog, verdere verhalen lees je via onze facebook. Tot onze volgende reis!! Wie gaat er dan mee?!!!! Jullie zijn allemaal uitgenodigd!

Veel liefs! Femke Joy.